กลับมาอีกครั้ง 2558

หายไปตั้งแต่ปี 2554  มัวแต่ไม่หนุกหนานกับ Facebook...แต่สุดท้ายอดคิดถึงเจ้านี้ไม่ได้

ไว้คอยติดตามกันนะครับ ^^

Lucky

ไม่รู้จะเขียนอะไรดี..สำหรับผมกับความรู้สึกตอนนี้...ผมคิดถึงเพื่อนคนนึง..ผู้ซึ่งไม่มีวันกลับมาได้พบกันอีก..เค้าจากไปเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม 2554 วันที่ผมต้องไปตรวจงานที่ระยอง..เลยไม่มีโอกาสได้เจอกัน...





"มันไม่ได้รักนายเท่าชีวิต..แต่นายคือชีวิตของมัน"..ประโยคสุดท้ายจากเรื่องสั้นของ มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช..เรื่อง "มอม"..สำหรับผมคำนี้..เป็นคำที่ผมไม่เคยปฏิเสธกับสิ่งที่ผมได้รับจากเค้า..Lucky

RIP.
1 มิถุนายน 2554

นกพูดไม่ได้..แต่คนพูดเพื่อนกได้

วันนี้มีโอกาสมาเดินเล่นที่หอศิลปฯ กรุงเทพ...มาเจอนิทรรศการอันนึงครับที่ชั้น 9 ชื่อนิทรรศการ A CAGE IS NO HOME หรือ กรงไม่ใช่บ้าน ของชมรมอนุรักษ์นกและธรรมชาติล้านนา..มีวัตถุประสงค์เพื่อให้คนอย่างเราๆ เข้าใจสัตว์ที่เรียกว่า"นก" มากขึ้น...การกักขังเค้าในกรงมันถูกหรือไม่..สำหรับคนที่อ้างว่ารักนก หรือบางคนก็เอานกมาแข่งร้องกัน..เคยถามมันบ้างมั้ย....ว่ามันชอบหรือป่าว..


จากคำถามเหล่านี้..ก็เลยเกิดเป็นคอนเซปต์นิทรรศการนี้ขึ้นมา...ผมคงไม่อธิบาย..ลองดูจากภาพที่ถ่ายมาให้ดูหละกันครับ....อย่างไรก็ตามถ้าใครสนใจลองเข้าไปที่ facebook ที่ " Free the Birds กรงไม่ใช่บ้าน " ดูครับ








ปล. ใครอยากเลี้ยงนกในกรง...โดยส่วนตัวผมก็ไม่ว่าหรอกครับ..แต่ถ้าจะให้ดี...กรงที่เลี้ยง..น่าจะเปิดประตูกรงไว้ตลอดเวลาก็ดีนะครับ..เผื่อจะลองวัดใจว่า...นกมันจะบินกลับมาหาเจ้าของ (ที่รักมัน)..หรือป่าว??...

เหตุเกิดบนรถเมล์

เคยเข้าใจอะไรผิดมั้ยครับ...วันนี้เจอกับตัว..ก็เลยอยากเล่าเป็นประสบการณ์ให้ฟังกันหน่อยครับ

...วันนี้ผมออกไปถ่ายรูปเล่นข้างนอก ขากลับนั่งปอ.สายนึงกลับบ้าน...ก็มีชายคนนึงขึ้นมาบนรถ...และมานั่งติดกับผม...กระเป๋าก็เดินเข้ามาเพื่อจะเก็บค่าโดยสาร ไอ้เจ้าผู้ชายคนนี้..ก็มัวแต่เล่นมือถือ กด sms เขียนข้อความอยู่ได้..กระเป๋าก็เลยหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ก็รอแต่ว่าเมื่อไรไอ้บ้าเนี่ยจะเลิกเล่นมือถือสักที จ่ายตังค์ก่อนไม่ได้หรือ (วะ)..ผมเดา 555 ...สุดท้าย..เธอก็ไม่รอครับ..หงุดหงิด แถมด่าเล็กๆ ออกมา แล้วเดินไปที่หน้ารถ..คงจะกลับมาเก็บที่หลัง

ไอ้ผมเห็นก็รู้สึกยั้วะแทนไม่ได้เหมือนกัน..ว่ามันจะเล่นอะไรกันนักกันหนา....และแล้วกระเป๋าก็เดินกลับมาอีกรอบ แถมถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่..."จะลงไหน??"...และแล้วเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ยครับ...



เจ้าหนุ่มคนนั้นยื่นมือถือที่เค้าเขียนข้อความส่งให้กระเป๋าอ่าน...รู้แล้วใช่มั้ยครับ...เค้าพูดไม่ได้ครับ!!...เค้าเป็นใบ้ พยายามจะเขียนว่าจะไปลงที่ไหนให้กระเป๋าอ่าน...


ผมเอง..รู้สึกผิดขึ้นมาเลย...และกลับเห็นใจเจ้าหนุ่มคนนี้อย่างมาก..นับถือในความพยายามที่เค้าจะสื่อสารให้กระเป๋าได้รู้..คงไม่บอกนะว่าสีหน้ากระเป๋าเป็นอย่างไง...เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

แลกเปลี่ยน..ประสบการณ์ให้ฟังเนาะ..+++ เผื่อใครจะเจอเหมือนผม


ปล.โอกาสเท่านั้นนะครับ..ที่เราจะให้กับคนที่มีโอกาสไม่เหมือนเรา...บางครั้งเราไม่ต้องทำอะไรมากก็ได้..แค่"ใจคิดบวก"..ก็พอ..

กายสิทธิ์

มีโอกาสไปเดินถ่ายรูปเล่นพระบรมรูปรัชกาลที่ 1 และเดินเล่นมาแถวโรงเรียนเพาะช่าง...มาสะดุดที่ร้านน้ำร้านนึงครับ "ร้านน้ำกายสิทธิ์" แค่ชื่อก็กินขาดแล้ว..แถมอาการสงสัยว่าไอ้น้ำดื่มแต่ละโหลมันมีอะไรพิเศษหรือเปล่า..ฝากมาให้ดูขำขำครับ..แต่ถ้าใครอยากลองว่ามันมีอิทธิฤทธิ์ กายสิทธิ์ อย่างไง...ก็ลองไปลองชิมกันดูหละกันครับ..











ผมเคยได้ยินแต่คำว่า "ไม้กายสิทธิ์","ดาบกายสิทธิ์","คุณยายกายสิทธิ์"...ก็มีวันนี้หละครับที่เห็นว่ามี "น้ำกายสิทธิ์" หวังว่าอนาคตจะไม่มี "ม๊อบกายสิทธิ์" นะครับ..เพราะปัจจุบันแค่ธรรมดา..ก็ขนาดนี้แล้ว..ถ้ามีอิทธิฤทธิ์กายสิทธิ์อะไรขึ้นมาคงแย่แน่เลย..แต่ก็ยังโชคดีที่ยังมีไม้กายสิทธิ์..เพราะถ้าถึงเวลานั้นคงเอายื่มมาปราบม๊อบซักหน่อย..เสกเป็น"..." ซะให้เข็ด..