นกพูดไม่ได้..แต่คนพูดเพื่อนกได้

วันนี้มีโอกาสมาเดินเล่นที่หอศิลปฯ กรุงเทพ...มาเจอนิทรรศการอันนึงครับที่ชั้น 9 ชื่อนิทรรศการ A CAGE IS NO HOME หรือ กรงไม่ใช่บ้าน ของชมรมอนุรักษ์นกและธรรมชาติล้านนา..มีวัตถุประสงค์เพื่อให้คนอย่างเราๆ เข้าใจสัตว์ที่เรียกว่า"นก" มากขึ้น...การกักขังเค้าในกรงมันถูกหรือไม่..สำหรับคนที่อ้างว่ารักนก หรือบางคนก็เอานกมาแข่งร้องกัน..เคยถามมันบ้างมั้ย....ว่ามันชอบหรือป่าว..


จากคำถามเหล่านี้..ก็เลยเกิดเป็นคอนเซปต์นิทรรศการนี้ขึ้นมา...ผมคงไม่อธิบาย..ลองดูจากภาพที่ถ่ายมาให้ดูหละกันครับ....อย่างไรก็ตามถ้าใครสนใจลองเข้าไปที่ facebook ที่ " Free the Birds กรงไม่ใช่บ้าน " ดูครับ








ปล. ใครอยากเลี้ยงนกในกรง...โดยส่วนตัวผมก็ไม่ว่าหรอกครับ..แต่ถ้าจะให้ดี...กรงที่เลี้ยง..น่าจะเปิดประตูกรงไว้ตลอดเวลาก็ดีนะครับ..เผื่อจะลองวัดใจว่า...นกมันจะบินกลับมาหาเจ้าของ (ที่รักมัน)..หรือป่าว??...

เหตุเกิดบนรถเมล์

เคยเข้าใจอะไรผิดมั้ยครับ...วันนี้เจอกับตัว..ก็เลยอยากเล่าเป็นประสบการณ์ให้ฟังกันหน่อยครับ

...วันนี้ผมออกไปถ่ายรูปเล่นข้างนอก ขากลับนั่งปอ.สายนึงกลับบ้าน...ก็มีชายคนนึงขึ้นมาบนรถ...และมานั่งติดกับผม...กระเป๋าก็เดินเข้ามาเพื่อจะเก็บค่าโดยสาร ไอ้เจ้าผู้ชายคนนี้..ก็มัวแต่เล่นมือถือ กด sms เขียนข้อความอยู่ได้..กระเป๋าก็เลยหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ก็รอแต่ว่าเมื่อไรไอ้บ้าเนี่ยจะเลิกเล่นมือถือสักที จ่ายตังค์ก่อนไม่ได้หรือ (วะ)..ผมเดา 555 ...สุดท้าย..เธอก็ไม่รอครับ..หงุดหงิด แถมด่าเล็กๆ ออกมา แล้วเดินไปที่หน้ารถ..คงจะกลับมาเก็บที่หลัง

ไอ้ผมเห็นก็รู้สึกยั้วะแทนไม่ได้เหมือนกัน..ว่ามันจะเล่นอะไรกันนักกันหนา....และแล้วกระเป๋าก็เดินกลับมาอีกรอบ แถมถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่..."จะลงไหน??"...และแล้วเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ยครับ...



เจ้าหนุ่มคนนั้นยื่นมือถือที่เค้าเขียนข้อความส่งให้กระเป๋าอ่าน...รู้แล้วใช่มั้ยครับ...เค้าพูดไม่ได้ครับ!!...เค้าเป็นใบ้ พยายามจะเขียนว่าจะไปลงที่ไหนให้กระเป๋าอ่าน...


ผมเอง..รู้สึกผิดขึ้นมาเลย...และกลับเห็นใจเจ้าหนุ่มคนนี้อย่างมาก..นับถือในความพยายามที่เค้าจะสื่อสารให้กระเป๋าได้รู้..คงไม่บอกนะว่าสีหน้ากระเป๋าเป็นอย่างไง...เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

แลกเปลี่ยน..ประสบการณ์ให้ฟังเนาะ..+++ เผื่อใครจะเจอเหมือนผม


ปล.โอกาสเท่านั้นนะครับ..ที่เราจะให้กับคนที่มีโอกาสไม่เหมือนเรา...บางครั้งเราไม่ต้องทำอะไรมากก็ได้..แค่"ใจคิดบวก"..ก็พอ..

..ฟูกูชิม่า 50...ขอให้ปลอดภัยทุกคน

ข่าวแบบนี้...ผมว่าใครได้ยินก็คงอึ่งเหมือนกัน...แต่สำหรับผมคงไม่ได้อึ่งที่ว่าเจ้าหน้าที่เหล่านี้.."ฟูกูชิม่า 50" จะมีโอกาสเสียชีวิตจากกัมมันตภาพรังสีหรอกนะครับ...แต่ผมอึ่งกับหัวจิตหัวใจเค้าจริงๆ...มันยิ่งใหญ่มากเลยสำหรับคนๆนึง ที่คิดจะทำเพื่อมวลมนุษยชาติอย่างแท้จริง..ไม่ใช่แค่เหมือนในหนังฮอลิวู้ดที่เราเคยเห็นๆ กันในการสร้างภาพถึงการเป็นฮีโร่ในการปกป้องโลกใบนี้...
แต่เหตุการณ์ที่ญี่ปุ่นหนนี้..มันคือของจริง..ของจริงจากคน 50 คนที่มีจิตใจสูงส่ง..ด้วยคำพูดคำนึงที่เค้าพูดออกมาว่า "มันคือหน้าที่ของผม"...อึ่งครับ...คนเหล่านี้แหละครับ..ที่เราต้องยกย่องจากใจจริง..ไม่ใช่ไปยกย่องเชิดชูพวกสส.ผู้ทรงเกียรติ.หรือพวกม๊อบไม่ว่าสีไหนก็ตาม...ที่ชอบพูดกันนักหนาว่าทำเพื่อประชาชน.แต่ไม่เคยรู้จักคำว่า "หน้าที่" จริงๆ ว่าคืออะไร...

โหมโรง...เพื่อแผ่นดิน..

ผมไปเจอบทกลอนของคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ในการแสดงดนตรีกับวงคาราบาว..ก็เลยอยากมาแบ่งปันให้หลายๆ คนที่อาจไม่เคยได้ฟัง..ได้เสพกันหน่อย... ผมไม่เคยฟังกลอนประกอบดนตรีแบบนี้มาก่อน..โดยเฉพาะจาก"กวีรัตน์โกสินทร์"..ท่านนี้..หาฟังยากครับ

เมื่อฟังจบแล้ว..รู้สึกว่าอยากแต่งแต้มสีฟ้า สีเขียว ใส่เสียงนก ..ให้กับธรรมชาติ...

ผมเพิ่งรู้สึกว่า..พวกเราที่เรียกตัวเองว่า "คน"หรือ "มนุษย์" นั้นไม่ได้เป็น "ผู้ครองโลก" ใบนี้หรอก...เจ้าตัวที่ยิ่งใหญ่กว่าเราและครองโลกใบนี้จริงๆ ก็คือเจ้า "ธรรมชาติ" นี้เอง...จริงป่าว..+++ แต่ธรรมชาติบางครั้งอาจใจร้ายหรือใจดีกับเรา..ไม่มีใครรู้ได้..

แต่เท่าที่ฟังจากที่กวีท่านนี้กล่าวไว้...คิดว่าเจ้าตัวที่คอยทำให้ธรรมชาติใจดีได้..ก็มีแต่เจ้าตัวที่เรียกว่า "ความรัก" นี่เอง...ให้ความรักกับธรรมชาติเถอะครับ..จะได้เห็นธรรมชาติอมยิ้มตลอดไป..ไม่แยกเคี้ยวใส่เรา..เหมือนทุกวันนี้#